PAUL STANLEY: ΟΙ KISS ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΑΠΟΣΥΡΘΟΥΝ

Ο κιθαρίστας και τραγουδιστής των KISS, Paul Stanley βρέθηκε στο podcast “Off The Cupp With S.E. Cupp”και μίλησε για την ολοκλήρωση της αποχαιρετιστήριας περιοδείας του συγκροτήματος, με τίτλο “End Of The Road”.

“Νομίζω ότι τον τελευταίο χρόνο κατάφερα να το εκφράσω ως εξής: η ζωή είναι ένας δρόμος μονής κατεύθυνσης. Και στενεύει. Και ο χρόνος είναι πολύτιμος. Μου λείπει το να βρίσκομαι στη σκηνή μπροστά σε 50.000, 100.000 ανθρώπους; Φυσικά και ναι. Λείπει στον [θρύλο του μπάσκετ] Michael Jordan αυτό που έκανε; Σε όλους όσους έχουν πετύχει τέτοια επιτυχία, σίγουρα τους λείπει, αλλά υπάρχει διαφορά ανάμεσα στο να σου λείπει κάτι και στο να το λαχταράς. Μου λείπει, αλλά πρακτικά δεν υπάρχει επιστροφή.  Εγώ δεν μπορώ σωματικά να υπάρχω στη σκηνή, όπως και ένας αθλητής στο γήπεδο και αυτό που έκανα είχε στοιχεία αθλητισμού, είτε φωνητικά είτε σωματικά. Φτάνεις σε ένα σημείο όπου απλά δεν μπορείς, και αυτό είναι κάτι που πρέπει να αποδεχτείς. Και μετά λες, ‘Εντάξει, και τώρα τι;”

“Είμαι ευλογημένος που έκανα ό,τι έκανα, και αυτό θα ζει για πάντα. Πουλήσαμε τους KISS, κάτι το ανήκουστο, κάτι που δεν υπάρχει καν στο λεξιλόγιο της μουσικής. Πουλήσαμε τους KISS πριν από μερικούς μήνες , εννοώ τα πάντα: το λογότυπο, το μακιγιάζ, τη μουσική. Και το 2027 θα κάνει ντεμπούτο μια απίστευτη, διαδραστική μουσική εμπειρία, στην οποία εμπλέκεται και ο George Lucas, και αυτοί οι χαρακτήρες θα ζουν για πάντα. O Gene Simmons κι εγώ είμαστε μέρος αυτής της διαδικασίας. Οπότε, ναι, αυτό θα ζει για πάντα. Εγώ όμως όχι. Ο Starchild μπορεί.

“Αν είχα την πολυτέλεια να ανεβαίνω στη σκηνή με ‘κανονικά’ ρούχα, ναι, θα μπορούσα να στέκομαι μπροστά σε ένα μικρόφωνο και να το κάνω αυτό για πάντα. Αλλά αυτό δεν είναι οι KISS. Δεν είναι αυτό που δημιούργησα, αυτό που δημιουργήσαμε. Οπότε, νομίζω πως τώρα καταλαβαίνω γιατί σταματήσαμε και γιατί έπρεπε να σταματήσουμε. Συναισθηματικά, φυσικά, υπάρχουν διάφορα τσιμπήματα στην καρδιά, αλλά έτσι είναι η ζωή.”

Ο Stanley μίλησε προηγουμένως για την προσαρμογή στη νέα του ζωή μετά την ολοκλήρωση της περιοδείας “End Of The Road” κατά τη διάρκεια της εμφάνισής του στο πρώτο επεισόδιο του podcast “Stories To Tell With Richard Marx”. Τότε είχε πει:

“Υπάρχουν άνθρωποι που συνεχίζουν τις περιοδείες γιατί νιώθουν κενό μέσα τους και χρειάζονται τη θετική ανταπόκριση του κοινού. Πριν από χρόνια, πιθανότατα δεκαετίες πριν, ίσως να ήμουν κι εγώ έτσι. Σε αυτό το σημείο όμως, ήταν απίστευτα ικανοποιητικό. Η τελευταία περιοδεία ήταν μια ευκαιρία να συνειδητοποιήσω πόσο πολύτιμο και πόσο σημαντικό ήταν αυτό για μένα, αλλά δεν μπορούσα να συνεχίσω να το κάνω, όπως ακριβώς δεν θα μπορούσε και ο Michael Jordan.”

“Πάντα ήμουν κάτι περισσότερο από μουσικός ή περφόρμερ  ,ήμουν αθλητής ,και συνειδητοποιείς ότι μπορείς να το κάνεις αυτό μόνο για ένα ορισμένο χρονικό διάστημα,” συνέχισε. “Ήμουν ευλογημένος που το έκανα μέχρι τα 70 μου, κάτι που αν μου το έλεγες πριν από 50 χρόνια, θα σου έλεγα ότι είσαι τρελός. Οπότε, ναι, μου λείπει, αλλά δεν το λαχταρώ. Νομίζω ότι αυτοί που το λαχταρούν πραγματικά είναι εκείνοι που δεν βρίσκουν άλλους τρόπους να ικανοποιηθούν , είτε μέσω άλλων ανθρώπων ,είτε μόνοι τους. Εγώ νιώθω γεμάτος με το να ζωγραφίζω και να περνάω χρόνο με την  οικογένειά μου και τους φίλους μου.”

“Ελπίζω ότι οι περισσότεροι άνθρωποι κάποια στιγμή στη ζωή τους  να αρχίζουν να ξεκαθαρίζουν τι είναι πραγματικά σημαντικό,” πρόσθεσε ο Stanley. “Και στο τέλος, αυτό που έχει σημασία είναι η οικογένεια, οι φίλοι και το πώς νιώθεις με τον εαυτό σου. Όταν το πλήθος δεν είναι εκεί ,αναγκάζεσαι να αντιμετωπίσεις την αλήθεια . Δεν έχει σημασία αν υπάρχουν 20.000 ή 100.000 άνθρωποι , αν δεν σου αρέσει αυτό που βλέπεις στον καθρέφτη, όλα είναι μάταια.”

“Η ντοπαμίνη  είναι το ανθρώπινο παραγόμενο της ‘ηρωίνης’. Και, φυσικά, είναι εθιστικό. Νομίζω ότι έχω φτάσει σε ένα σημείο όπου ,δεν θέλω να πω ότι ‘συμβιβάζομαι’, αλλά τουλάχιστον καταλαβαίνω ότι δεν μπορείς να το κάνεις αυτό για πάντα. Όσο και αν μισώ να κάνω αυτή την αναλογία, έρχεται μια στιγμή που  συνειδητοποιείς ότι πρέπει να σταματήσεις, να το αφήσεις πίσω σου.  Το πρόβλημα δημιουργείτε μετά, που δεν ξέρεις πως να  γεμίσεις τον χρόνο σου. Οπότε πρέπει να βρεις κάτι. Και επίσης πρέπει να καταλάβεις ότι ποτέ δεν θα φτάσει στο ίδιο ‘σημείο’. Απλά δεν γίνεται.”

Επεκτείνοντας τις σκέψεις του σχετικά με το πώς αντιμετώπισε το γεγονός ότι δεν θα είναι ποτέ ξανά μέλος μιας μπάντας, ο Stanley είπε:

“Όταν κάνεις συναυλίες όπου υπάρχει τόση αγάπη και ευγνωμοσύνη από το κοινό, ξέρεις τι; Είναι αγάπη και ευγνωμοσύνη και από μένα. Και αυτή η αμοιβαιότητα το ανεβάζει σε εντελώς άλλο επίπεδο. Θα αντικατασταθεί ποτέ αυτό; Όχι. Έχω τις αναμνήσεις του. Υπάρχει ένα κενό; Φυσικά. Έτσι είναι η ζωή.”

“Έχει περάσει ήδη ένας χρόνος (στις 2 Δεκεμβρίου του 2024) από τότε που παίξαμε την τελευταία συναυλία των KISS. Κάθε φορά που είμαι  στη Νέα Υόρκη και περνάω από τη Madison Square Garden , νιώθω μια φαντασίωση, σαν μια εξωσωματική εμπειρία. Βλέπεις κάτι και είναι δύσκολο να το συσχετίσεις με το ότι ήσουν εκεί. Βλέπω βίντεο από μένα πάνω στη σκηνή πριν από ενάμιση χρόνο και λέω, ‘WOW’.  Και επίσης πρέπει να πω στον εαυτό μου, ‘Αυτό δεν πρόκειται να ξανασυμβεί.’

Όσον αφορά τη στιγμή που πάρθηκε η απόφαση να τερματίσουν οι KISS την περιοδεία τους, ο Paul είπε:

“Θυμάμαι τον Gene Simmons κι εμένα να το συζητάμε χρόνια πριν. Πρέπει να θυμάστε ότι ο COVID και η πανδημία έβαλαν ένα διάλειμμα δύο ετών. Ξεκινήσαμε την τελευταία περιοδεία πριν από τον COVID. Και ξαφνικά ήταν σαν να λέμε, ‘Περίμενε λίγο. Δεν έχουμε τελειώσει. Και γερνάμε. Οπότε, το ρολόι μετράει αντίστροφα.’

“Απλά καταλήξαμε στην απόφαση ότι πρέπει να  τελειώσει, αντί να το αφήσουμε απλά να σβήσει σταδιακά,” εξήγησε ο Stanley. “Αυτό δεν θα ήταν αντάξιο των KISS ,να τελειώσουμε μια περιοδεία και να μην ξαναβγούμε ποτέ. Για εμάς, το θέμα ήταν να ταξιδέψουμε σε όλο τον κόσμο και να μοιραστούμε αυτή τη μία, τελευταία νύχτα (ή νύχτες ) είτε με τους ανθρώπους που μας γνωρίζουν εδώ και δεκαετίες είτε με νέο κοινό. Και ελπίζω ότι αυτό που κάναμε να άφησε μια ανάμνηση που δικαιολογεί αυτή τη σύνδεση και τη λατρεία που είχαν οι άνθρωποι για εμάς.  Είτε το αποδέχεσαι είτε όχι, οι KISS είναι μύθος. Η αρχική ιδέα ήταν να το αφήσουμε με μια θρυλική νότα, αλλά και να πάρουμε διανοητικά την απόφαση ότι κάτι θα τελειώσει και να αντιμετωπίσουμε αυτό το γεγονός ,ακόμα κι αν η ημέρα εκείνη ήταν χρόνια μακριά, ή τουλάχιστον έτσι μας φάνηκε αφού είχαμε μια παγκόσμια περιοδεία να ολοκληρώσουμε.”

Αναλογιζόμενος πότε έγιναν οι πρώτες συζητήσεις για την ανακοίνωση της αποχαιρετιστήριας περιοδείας, ο Paul είπε:

“Νομίζω ότι ίσως συνέβη στο τζετ. [Στις συζητήσεις συμμετείχαν] εγώ, ο Gene και ο Doc [McGhee], ο μάνατζέρ μας, που είναι μαζί μας εδώ και [δεκαετίες]. Δεν ήταν μια μοιρολατρική στιγμή, ούτε κάτι καταθλιπτικό. Ήταν απλά μια πρακτικότητα, όπου είπαμε: ‘Δεν μπορούμε να το κάνουμε αυτό για πάντα. Και βλέπουμε το τέλος. Τώρα τι κάνουμε; Βλέπουμε ότι αυτό πρέπει να έχει ένα τέλος. Τι κάνουμε από τώρα μέχρι τότε;’ Ο Doc κι εγώ έχουμε ένα ακρωνύμιο, το QTR  Quality Time Remaining (Ποιοτικός Χρόνος που Απομένει). Σε κάποιο σημείο, εκεί καταλήγεις. Έχεις έναν πεπερασμένο χρόνο στη ζωή. Τι θέλεις να κάνεις με αυτόν; Γιατί το ένα πράγμα που επιλέγεις, σε εμποδίζει από το να κάνεις κάτι άλλο. Και κάποια στιγμή, η ιδέα του να είσαι σε ξενοδοχεία, όταν είσαι νέος, ζωηρός και περνάς υπέροχα, είναι η καλύτερη στιγμή της ζωής σου. Θυμάμαι όταν γύριζα σπίτι ανάμεσα στις περιοδείες, όταν ήμουν εργένης και πολύ νεότερος, το να γυρνάω σπίτι ήταν απογοητευτικό. Καθόμουν στον καναπέ μου περιμένοντας να ξεκινήσει ξανά η ζωή. Είμαι στον καναπέ μου. Η ζωή είναι εκεί έξω. Αυτό σταδιακά σταματά να ισχύει, ελπίζω.”

Οι KISS έδωσαν τις δύο τελευταίες συναυλίες τους  στο Madison Square Garden της Νέας Υόρκης.

ΠΗΓΗ :   podcast “Off The Cupp With S.E. Cupp”