Background

Loading..

    45 χρόνια πριν: Οι Sex Pistols κυκλοφορούν το “Anarchy in the U.K.”

    29/11/2021

    Στις Ηνωμένες Πολιτείες και το Ηνωμένο Βασίλειο –ιδιαίτερα στη Νέα Υόρκη και το Λονδίνο– η έννοια του punk είχε φουντώσει για αρκετό καιρό πριν από τον Νοέμβριο του 1976. Μέχρι τις 26 εκείνου του μήνα, ωστόσο, το κίνημα ήταν μια μορφή νοσταλγίας, κοιτάζοντας πίσω σε απλούστερες εποχές των επαναστατικών ταινιών της Αμερικής της δεκαετίας του ’50 και των ροκ συγκροτημάτων των βρετανικών pub.

    Τα τραγούδια μέχρι τις 26 Νοεμβρίου αφορούσαν το εφηβικό άγχος και όχι τον κοινωνικό θυμό. Όταν το ντεμπούτο single των Sex Pistols, “Anarchy in the U.K.” έφτασε, αντιπροσώπευε μια ολοκληρωμένη πολιτιστική επανάσταση.

    Το συγκρότημα είχε συγκροτηθεί από τον ιμπρεσάριο Malcolm McLaren, του οποίου η φιλοδοξία ήταν εν μέρει να προωθήσει το κατάστημα μόδας και lifestyle, “Sex”, το οποίο έτρεχε με την κοπέλα του Vivienne Westwood. Ο στόχος ήταν να προκαλέσει σοκ και δέος – και καθώς ο frontman Johnny Rotten (John Lydon) έφτυσε τις αρχικές λέξεις “Right now”, ο στόχος επετεύχθη.

    Μέσα σε λίγες μέρες το κατεστημένο τάχθηκε ενάντια στη συγκλονιστική εξέγερση της εργατικής τάξης που αντιπροσωπεύει το τραγούδι. Μέσα σε λίγες εβδομάδες οι Pistols έγιναν η εικόνα του βρετανικού ταξικού πολέμου. Μέσα σε μήνες εκατοντάδες ομάδες αντιγραφέων είχαν αρχίσει να εκφράζουν ακραία συναισθήματα με τον δικό τους τρόπο. Και όσο περνούσαν τα χρόνια ο αντίκτυπος της “αναρχίας” έγινε πιο ξεκάθαρος και η αξία της αυξανόταν.

    Ο Rotten είπε ότι οι στίχοι του είχαν εμπνευστεί από τις “απογοητεύσεις και τις αποκλίσεις” των ίδιων των Pistols καθώς προσπαθούσαν να εξασφαλίσουν την επιτυχία. “Ένιωθα σοβαρή πίεση –και το ίδιο έκαναν και άλλοι, νομίζω– και προσπαθούσα να επινοήσω φράσεις και να γράψω λέξεις που θα μας ένωναν ως συγκρότημα, καθώς ήμασταν τόσο αντίθετοι μεταξύ μας”, θυμήθηκε ο τραγουδιστής το 2016. “Το ‘Anarchy In The UK’ ήταν το τελικό αποτέλεσμα. Οι ιδέες σε αυτό το τραγούδι έτρεχαν στο μυαλό μου εδώ και χρόνια, αλλά δεν είχα ποτέ διέξοδο. Τότε ήμουν ξαφνικά, τραγουδιστής σε ένα συγκρότημα”.

    Και συνέχισε: “Οι άνθρωποι που διοικούσαν τη χώρα εκείνη την εποχή την έριχναν στο έδαφος… Στους νέους έλεγαν συνεχώς ότι δεν είχαν μέλλον. Σίγουρα δεν είχαν χρήματα. Έπρεπε να κάνω κουκέτα στο μετρό μόνο και μόνο για να φτάσω στις πρόβες. Θα υπήρχαν σκουπίδια παντού, ήταν σαν την πτώση του δυτικού πολιτισμού – μιλάμε για φυλετικές ταραχές, το Εθνικό Μέτωπο. Ήταν μια κοινωνία που αντιμετώπιζε επικείμενη κατάρρευση, οπότε έριξα την ‘αναρχία’ σε αυτό το μείγμα, παρόλο που δεν υπήρχαν τόσοι πολλοί αναρχικοί που έτρεχαν εκείνη την εποχή”.

    Με τον ωστικό αλλά αδυσώπητα σταθερό ρυθμό του – κλειδωμένο από τον Cook, έναν ντράμερ τόσο ελεγχόμενο που δεν έχει σπάσει ποτέ ένα κύμβαλο – ο Jones και ο Matlock έδωσαν στο “Anarchy in the U.K.” την τέλεια υφή για το φωνητικό στυλ του Rotten καθώς έδωσε μια σειρά στακάτο από κραυγές για μια γενιά που δεν έχει δικαίωμα ψήφου.

    Έφτασε μόνο στο Νο.38 του βρετανικού single chart, εν μέσω αναφορών για απαγόρευσή του από ραδιοφωνικούς σταθμούς, εμπάργκο από το πιεστικό προσωπικό του εργοστασίου και την πρόταση να διορθωθούν τα στοιχεία για να μην εμφανιστεί περαιτέρω στις λίστες.

    Ωστόσο, ως πολιτιστική δήλωση και ένα κομμάτι πειραματικής pop art, παραμένει ένα από τα πιο σημαντικά single όλων των εποχών. Αξιοσημείωτα cover περιλαμβάνουν την έκδοση του 1988 των Megadeth και την έκδοση του 1991 των Motley Crue.

    Ο McLaren είπε κάποτε για το τραγούδι: “Είναι ένα κάλεσμα στα όπλα στα παιδιά που πιστεύουν ότι το rock n’ roll τους αφαιρέθηκε. Είναι μια δήλωση αυτοδιοίκησης, απόλυτης ανεξαρτησίας”. Σημείωσε επίσης: “Το punk έγινε το σημαντικότερο πολιτιστικό φαινόμενο στα τέλη του 20ού αιώνα. Η αυθεντικότητά του ξεχωρίζει ενάντια στην κουλτούρα του καραόκε του σήμερα, όπου τα πάντα και όλοι είναι προς πώληση”.

    Παρά τα εμβληματικά σλόγκαν του, ο Rotten υποστήριξε αργότερα: “Πάντα πίστευα ότι η αναρχία είναι παιχνίδια μυαλού για τη μεσαία τάξη – είναι πολυτέλεια. Μπορεί να αντέξει οικονομικά μόνο σε μια δημοκρατική κοινωνία, επομένως είναι κάπως περιττό. Επίσης, δεν προσφέρει απαντήσεις… Ελπίζω στη σύνθεση των τραγουδιών μου να προσφέρω κάποιου είδους απάντηση σε ένα πράγμα, αντί να θέλω μοχθηρά να καταστρέψω τα πάντα χωρίς κανένα λόγο, εκτός από το ότι δεν σας ταιριάζει. Πρέπει πάντα να έχω στο μυαλό μου ότι ανήκω σε μια κοινότητα που ονομάζεται ανθρώπινη φυλή και σε μια ακόμη πιο στενή κοινότητα που ονομάζεται πολιτισμός. Γιατί θέλουμε να καταστρέψουμε αυτά τα πράγματα θέλοντας και μη;”.

    Πηγή: ultimateclassicrock.com

    Μαρία Λαμπαδάρη